[Fic] Onee-san daisuki! (Miyuki+sayaka,Paru+yui)[Rate-R] nc milknee from chapter3

.

.

.

“อา..ดูสิ...เธอก็มีอารมณ์นี่นา..”มิยูกิเอ่ยเสียงพร่าออกแรงเคล้นคลึงอกอูมมือทั้งเนื้อผ้า เธอรู้ได้ทันทีว่าซายากะโนบรา เพราะมันหยุ่นนุ่มมือเหลือเกิน ทั้งยังสัมผัสได้ว่าบางอย่างมันกำลังแข็งสู้มือเธออยู่อีกด้วย

คนถูกล่วงละเมิดที่จุดอันบ่งบอกถึงความเบ่งบานของวัยสาว หลับตาหนีภาพตรงหน้าจนน้ำตาที่เอ่อคลอไหลล้นผ่านหางตา มิยูกิเห็นทุกอย่างแต่หักห้ามตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอเลิกเสื้อเชิ้ตสีหวานขึ้น นิ้วไล้สะกิดไปมาตรงยอดอกสีสวยที่ชูชันรับสัมผัสก่อนหน้า

“อ๊ะ”

คนใต้ร่างหลุดครางเสียงดัง แอ่นอกเข้าหามือของอีกฝ่าย พอเห็นแบบนี้มิยูกิก็แทบจะคลั่งตาย ไล้ฝ่ามือลงร่นกางเกงขาสั้นที่ซายากะสวมอยู่ด้วยความเชื่องช้า เนิบนาบ เพื่อเพิ่มความรัญจวน แล้วไม่นานเกินรอกางเกงขาสั้นตัวน้อยก็มีอันต้องหลุดพ้นจากสะโพกมน

 “ฮึกก..อย่ามองนะ..อย่ามอง..”ซายากะลืมตาโพล่งเมื่อรู้สึกว่าอาภรชิ้นล่างถูกรูดออกไปพ้นเรียวขาตน กลีบปากสีสดที่สั่นด้วยความกลัวก็อ้าปากเผยอบอกคนที่คร่อมทับเสียงแหบแห้ง

“ถ้าเธออาย ฉันหลับตาก็ได้...แต่เธอต้องเรียกชื่อฉันเป็นการแลกเปลี่ยน เวลาฉันสั่ง ถ้าฉันอยากจะได้ยิน...”

คนรุกรานพลันหลับตาตามที่พูด แต่มือก็ยังเลื่อนเข้าไล้ต้นขาด้านในของคนใต้ร่างไปมาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ตามมาด้วยนิ้วเรียวยาวลูกไล้ไปที่เนินนุ่มที่ขณะนี้มีแค่ผ้าบางๆขวางกั้นเอาไว้เท่านั้น

ร่างบางสั่นสะท้านขึ้นมาอีกระรอก จุดอ่อนไหวที่ฉ่ำเยิ้มด้วยเมือกใส ทำให้คนกระทำตระหนักว่าถึงเวลาครอบครองซายากะเสียแล้วกระมัง นิ้วเรียวไล้ปากทางฉ่ำเยิ้ม ก่อนสอดมือเข้าผ่านชั้นในที่ขวางกั้นโดยไม่คิดจะถอด

“อะ! ฮือออ..มันเจ็บนะ”มือเล็กขยับโดยอัตโนมัติ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกมัดไว้เหนือหัวซายากะรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่แหวกเข้ามาในร่างกายตน ความรวดร้าวทำให้หัวใจยิ่งเต้นกระหน่ำในอกด้วยความหวาดกลัวจับใจ

มิยูกิเข้ามารวดเดียวจนร่างบางปล่อยโฮ นิ้วเรียวที่รุกล้ำในช่องทางที่ตอดรัดแน่นแช่ค้างเอาไว้เพราะเธอใจหายไม่น้อยที่ทำอีกฝ่ายร้องไห้ ดวงตาค่อยลืมขึ้นมามองหน้าอีกฝ่ายด้วยความวิตกกังวล

“มองหน้าฉันสิ ด่าฉัน หรืออะไรก็ได้ที่เธออยากจะทำ เอาคืนฉันสิ ด่ากันแรงๆก็ได้ เชิญตามสบาย แต่อย่าร้องไห้..ห้ามร้อง”

มิยูกิเอ่ยเสียงเข้ม ค่อยๆขยับนิ้วที่แช่ค้างชักเข้าชักออก แต่ด้วยมวลความแน่นทำให้จังหวะยังคงนาบเนิบ

“..ฮืออ..ฉันเกลียดเธอ..ฮึกก..เกลียด ทะ ที่สุด อ๊ะ..”

จังหวะที่ค่อยๆทวีความหนักหน่วง ทำให้ซายากะที่เผลอหลุดเสียงครางน่าอายรีบขบกลัดกลีบปากนุ่มของตนเพื่อไม่ให้มันเล็ดลอดออกไปอีกเป็นครั้งที่สอง

“ตะ ตอดแน่นจัง..”มิยูกิคำรามเสียงพร่า ความพึงพอใจพุ่งสูง

เธอคิดว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้วแน่ๆ หากจะปล่อยพันธนาการ พิจารณาครู่หนึ่งมิยูกิจึงเคลื่อนมือปลดแอกเนกไท ซายากะผวาเกาะบ่าร่างเบื้องบน ขยุ้มบ่าจนเครื่องแบบของมิยูกิเสียยับ จิกเล็บแน่นแทบทันทีที่ข้อมือไม่ได้ถูกรัดรึง

ส่วนมืออีกข้างเลื่อนมาปิดปากตัวเองด้วยแรงเท่าที่พอจะมี ความรู้สึกบางอย่างกำลังแผ่ซ่าน เป็นความแปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

“..อือ..อืออ..”แต่ยังไม่วายส่งเสียงครวญครางในลำคอ

“ซายากะ..อย่ายั่วฉันเพิ่มได้มั้ย ถ้าเธอไม่อยากเพิ่มรอบน่ะ..”

มิยูกิดุ เห็นแบบนี้เธอยิ่งร้อนรุ่ม ดวงหน้าคนเบื้องล่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อตามไรผมที่เริ่มผุดขึ้นมา ไหนจะดวงตาเรียวคมสวยๆนั่นที่ปรือตาเหมือนจะใกล้ถึงฝั่งฝันไปทุกที เห็นแล้วของขึ้น..

มือน้อยเลื่อนหลุดจากปากตน แรงกระทำยิ่งถี่รัวจนซายากะรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง มือข้างที่เลื่อนหลุดค่อยๆเงื้อสูงเข้าประคองแนบแก้มมิยูกิ

“..ฉันเตือนแล้วนะ..”

จบคำกร้าว ศีรษะของมิยูกิพลันโน้มต่ำเพื่อประกบกลีบปากแดงเรื่อ แทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม มือสองข้างของซายากะเคลื่อนมากอดรัดคอมิยูกิ ก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆโอนอ่อนผ่อนตามจูบตอบไปแบบเงอะๆงะๆเพื่อดับความเสียวซ่าน

“..พะ พอแล้ว..”คนใต้ร่างเบี่ยงหน้าหลบจูบหนักหน่วง แต่กลิ่นคาวเลือดจากรสจูบดุดันดังกล่าวยังเค็มปร่าอยู่ในปาก ซายากะรู้สึกว่ากลีบปากตนบวมเจ่อ แถมริมฝีปากล่างยังปวดหน่วงอีกด้วย

“..ฮืมม อะ”

ไม่นานซายากะก็กระตุกเกร็ง ร่างกายสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่ได้ ช่องทางรักตอดรัดนิ้วของมิยูกิถี่รัว...

ร่างบางพยายามสกัดกลั้นความอ่อนแอ แต่ขอบตามันร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่านิ้วเรียวจะบรรจงปาดเลือดจากกลีบปากล่างให้เบาๆ ความรู้สึกตอนนี้ของเธอมันแย่ราวกับอยู่ในนรก

“ขอนอนทั้งแบบนี้นะ..มันอุ่นดี..”มิยูกิขออนุญาตพลางเหลือบตาลงมองกลางลำตัวของคนใต้ร่างประกอบคำพูด เธอไม่อยากถอนนิ้วออกจากตัวอีกฝ่าย

และเพราะเจออาการไม่หือไม่อือ จึงเคลื่อนตัวล้มลงข้างๆ ดังรั้งเอวคอดกิ่วของร่างอรชรเข้าหาโดยที่ยังคงมีบางส่วนอย่างเชื่อมติดกับร่างกายของซายากะ

มิยูกิเคลื่อนลำตัวลงเพื่อซุกหน้าเข้าหาอกอุ่นของคนในวงแขน ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไป เหลือทิ้งไว้แค่ร่างในอ้อมแขนที่เริ่มกลั้นสะอื้นไม่ไหว จนแล้วจนรอดร่างบางก็ต้านทานอารมณ์แย่ๆไม่ไหวอีกต่อไป ความอ่อนแอโถมใส่เข้าทุกทิศ คอที่ร้อนผ่าวเพราะพยายามกลั้นน้ำตามาพักใหญ่

พลันได้ถูกปลดปล่อยเมื่อซายากะได้มีโอกาสตั้งต้นร้องไห้ โดยที่คอยระวังไม่ให้คนที่กอดตนตื่น

 .

.

.